- by Jarick Bruinsma, 2024 Theresia Ambassador
My grandfather was a timmerman, and although I don’t recall him as a very open and warm person, having lived through poverty and involuntarily working for the nazi’s, he somehow tolerated a 4-year-old me on my noisy wooden clogs to accompany him in his shed. This is probably a good moment to explain that the word timmer translates to; to hammer/ beat/ strike and more of those hitting synonyms, and to simplify my passion and career: I apparently loved to hit things.
Around this same age, when we would not be at my grandparents’ house, I would often end up frustrating my mother when she wanted to cook food in the afternoon, because I often had stolen most of her cookware. After some time my grandfather must have gotten aware of this daily battle of the pans, because he made me my own mini kitchen, with an oven, stove and (sometimes) working lights. I played a lot with it alternating between stirring in right-side-up pans (possibly explaining my passion for cooking and food) and banging the bottoms with wooden spoons.
The Netherlands is a very wet country, and to prepare Dutch children for a safe life between our many canals, rivers and lakes, the first ‘official’ swimming lessons were given in Amsterdam in the mid-19th century. More than 150 years later 90% of children at least acquire diploma A, 75% diploma B and around 33% diploma C. After I had proven to be able to probably not drown by completing this 3-letter hattrick, my parents told me I could choose a sport and an instrument to play. I, apparently still loving to hit stuff, choose tennis and drums.
First steps… in 2006
My first teacher Giovanni Timmermans taught me to hold my sticks, to play all kinds of different genres, and that he was a big Apple-nerd. He also taught me to always show up, even when not prepared, and to deal with the fact that the lesson might be awkward the first minutes because of this lack of preparation. And that if I was willing to put in the effort, there was always something to work on and to learn. I now realise that Giovanni was also the very first friend I made through music, and that I have not seen him in way too long, and that I will contact him soon (I promise!).
In the summer just after my first drum lessons, me and my family went to The Hague, at the Dutch coast. After spending the day on the beach, we were on our way back to the car, which was parked in the garage just across the theatre in which all the big Broadway-like musicals were performed. My parents had visited the Elton John and Tim Rice version of Aida a few weeks earlier, and my whilst my dad was talking about that visit, an elderly couple exited the theatre. My dad bluntly asked them: “You are not leaving, are you?” But they were, because of some issue with their ears and loud music. My dad proceeded his blunt intrusion of their evening by asking whether we maybe could have their tickets, and this is how 7-year-old me and my older sister got to see the (rather confusing) second half of the show. Afterwards, I insisted on taking a look into the orchestra-pit, and after gazing down and talking to some musicians, on the way out I declared: “That’s what I am gonna do when I grow up”.
This plan stuck, all the way through primary and secondary school, so much so, that I did not really have any back-up plan for when I might not get accepted into a conservatory. The plan was to apply for studying drums, and therefore on the T-junction between Jazz and Classical, choosing the jazz-direction. My once hobbyist-guitarist father had mainly shared BB King, Santana and more guitar-dominant music with me, and although I had been playing in the local wind band with my sister for a while, I had never properly experienced the beauty of classical music.
Classics in the Club
Up until this point, because I skipped an introductory musical instrument like the very common recorder, I could not read music well, only scores for drums. Because this skill was necessary for subjects like harmony and solfege, at the age of 16 I got a second teacher to help me prepare for the auditions. This new teacher, Marleen Verhoeff, chose to do so by playing Bach inventions on marimba together. This music, its composer and all the other music Marleen introduced me to, completely shifted my paradigm, and after a few months I said goodbye to the desire of studying jazz-drums and started an intense 2-year preparation for an audition to study classical percussion.
I am still not entirely sure what it was in Bach’s music that immediately struck the right chord with me upon hearing this music for the very first time. I might have heard some background-Bach in commercials, bookstores or in some tv-programme, but since I had never attentively listened to classical music, I could never tell for sure. Over the years, I have come to realise that it is probably the sheer logic and mathematical preciseness of Bach’s composing that resonates so well with me. There is a sense of predictiveness, which never becomes dull or monotonous to me. I was definitely not the top of my class in harmony or analysis, but somehow, I seem to intrinsically know and feel how the music of Bach and his contemporaries ‘should’ sound.
Going classic!
Furthermore, playing the inventions with my teacher gave a me my very first experiences in playing something not-exclusively rhythmical, and together with another musician too! I do not want to depreciate drums (I still very much like to play them in my cover band), but there was something about the flowing melodies which supplemented each other in such a satisfying way that made me want to make more music than I feel I might have been making when pursuing ‘only’ drums.
I am very happy about this sudden change of plans. My father has always described me as someone who sees a very small possibility and jumps in headfirst. Sometimes finding that the possibility was too slim to work out, but much more often diving so determined that the small opportunity has no other choice than to grow bigger and eventually work out in my favour.
My life in classical music has brought me many beautiful friends and wonderful experiences. These friends and the history of music and the world around it have taught me almost everything that I believe in and stand for. I think I may have found the true value of music in our world, and I strive to share it with as many people as possible.
Please stay tuned for my upcoming posts and follow me on Instagram (@JarickB), I have much more to tell you!
Op slag verliefd
Timmerman is een oud beroep, we maken immers al een flinke tijd allerlei bouwsels. En zoals het met veel beroepen ging, werd ook Timmerman op een bepaald moment in de geschiedenis een achternaam. Nou lijken deze twee feiten op eerste gezicht maar weinig met elkaar van doen te hebben. Maar geloof me, uiteindelijk zal het ergens op slaan, dus lees verder en ontdek wat er allemaal aan deze blog voorafging. We beginnen zo’n 25 jaar terug.
Mijn grootvader was timmerman, en ik herinner me hem niet per se als een erg open of warm persoon, wat je iemand die in armoede heeft geleefd en te werk werd gesteld door de Duitse bezetter ook niet echt kwalijk kunt nemen. Toch tolereerde hij dat een 4-jaar oude ik, op zijn lawaaierige klompjes, hem gezelschap hield in de zijn schuur achter mijn grootouders’ huis. In de Engelse versie van deze blog moet ik op dit punt de betekenis van het woord ‘timmeren’ nader toelichten, en kan ik zodoende zinspelen op de verschillende synoniemen van timmeren. De vroege, gesimplificeerde conclusie over mijn passie en carrière zijn alvast; ik wilde graag (dingen, niet mensen) slaan.
Rond diezelfde leeftijd, als we niet bij mijn grootouders op bezoek waren, kwam het vaak voor dat ik mijn moeder tot wanhoop dreef wanneer zij ’s middags wilde koken en ik het grootste gedeelte van haar potten en pannen uit de kast had gejat. Op een bepaald moment moet mijn grootvader lucht hebben gekregen van deze voortdurende pannen-strijd, want hij maakte speciaal voor mij een klein houten keukentje, compleet met oven, gaspitjes en (soms) werkende lampjes. Ik speelde er veel mee en wisselde het roeren in rechtopstaande pannen (wat waarschijnlijk mijn liefde voor koken en voedsel verklaart) af met slaan op de bodems.
Als je deze blogpost in Nederlands leest is de kans groot dat dit geen nieuws voor je is maar; Nederland is erg nat. Om kinderen voor te bereiden op een leven tussen onze vele kanalen, rivieren en meren zijn zwemlessen sinds de eerste officiële zwemlessen halverwege de 19e eeuw in Amsterdam werden gegeven niet meer weg te denken uit de Nederlandse opvoeding. Tegenwoordig heeft zo’n 90% van de kinderen Diploma A behaald, 75% Diploma B en ongeveer 33% Diploma C. Toen ik zelf met deze drieletter-hattrick uitvoerig aan mijn ouders had bewezen in staat te zijn niet te verdrinken mocht ik een sport kiezen en een instrument. Blijkbaar wilde ik nog steeds graag dingen slaan, dus werd het tennis en drums.
Mijn eerste drumleraar was Giovanni Timmermans, hij leerde me hoe ik mijn stokken vast moest houden, hoe ik allerlei verschillende stijlen kon drummen and dat hij al vroeg een enorme Apple-fanaat was. Hij leerde me ook om altijd op te komen dagen, zelfs wanneer ik niet goed was voorbereid. Hij leerde me om te gaan met het ongemak van zo’n slecht voorbereide les en dat het, als je even doorbeet en je flink inzette, zeker geen verspilde les hoefde te zijn, omdat er altijd wel iets was om samen aan te werken. Ik besef me inmiddels ook dat Giovanni mijn eerste echte muziekvriend was, en dat ik hem al veel te lang niet heb gezien. Ik zal hem snel een berichtje sturen, beloofd!
In de zomer na mijn eerste drumles ging ik met mijn ouders en zus een dagje naar Scheveningen. Na een dag op het strand liepen we terug naar de parkeergarage tegenover het Circustheater, waar tot op de dag van vandaag alle ‘grote’ Nederlandse musicals worden gespeeld. Mijn ouders hadden de Eltohn John en Tim Rice versie van Aïda, die op dat moment draaide, een paar werken eerder bezocht, en terwijl mijn vader vertelde over dat bezoek liep een ouder stel het theater uit. “Jullie gaan toch zeker niet weg?!” riep mijn vader hen toe, maar dat was toch wel zeker het geval. Een van hen had recentelijk een ingreep gehad aan de gehoorgang en het volume van de voorstelling was te luid. Mijn vader vervolgde zijn, toch enigszins vrijpostige, zelfgeïnitieerde gesprek met de vraag of wij wellicht hun tickets mochten overnemen, en zo kwam het dat de 7-jarige ik en mijn oudere zus terechtkwamen in de (toch vrij verwarrende) tweede helft van de voorstelling. Naderhand wilde ik per se een kijkje nemen in de orkestbak, en na de opruimende musici een tijdje gade te hebben geslagen zei ik: “dat ga ik doen als ik later groot ben.”
Dit plan bleek hardnekkig, en tijdens de lagere en middelbare school kwam hier maar geen verandering in. Ik had dus ook geen alternatief plan voor wanneer het eventueel niet zou lukken om toegelaten te worden tot een conservatorium. Het plan was om drums te gaan studeren, en op de onvermijdelijke t-splitsing tussen jazz en klassiek zou de keuze dus op jazz uitkomen. Mijn vader speelde toen hij jonger was gitaar, en zodoende had ik vanuit huis vooral gitaarmuziek te horen gekregen, BB King, Santana en meer van dat. En hoewel ik inmiddels een poosje in het plaatselijke harmonieorkest speelde, had ik nog nooit de schoonheid van klassieke muziek mogen ervaren.
Ik had nooit de gevreesde blokfluit bespeeld, en kon zodoende geen noten lezen, alleen drumnoten, maar die verschillen wezenlijk van de noten die uiteindelijk tot tonen leiden. Omdat deze vaardigheid essentieel was voor conservatoriumvakken zoals harmonieleer en solfège kreeg ik op mijn 16e een extra docent die mij zou helpen in de voorbereiding op mijn toelatingsexamen tot een conservatoriumopleiding. Deze nieuwe docent, Marleen Verhoeff genaamd, koos ervoor om Bach-inventies met me te spelen op de marimba. Deze muziek, de componist en alle andere muziek die Marleen aan mij introduceerde zorgden ervoor dat ik mijn plan volledig omgooide. Na een paar maanden nam ik afscheid van het voornemen jazz drums te gaan studeren en begon ik aan een intense 2-jarige voorbereiding op mijn toelating tot de studie klassiek slagwerk.
Ik weet nog steeds niet helemaal zeker wat het was in Bachs muziek dat de juiste snaar bij me raakte zodra ik het voor de eerste keer hoorde. Ik had vast weleens achtergrond-Bach gehoord in reclame, boekenwinkels of tv-programma’s, maar omdat ik er nooit aandachtig en doelbewust naar had geluisterd kan ik niet zeggen dat ik Bach echt al eens had gehoord. Langzaam maar zeker heb ik me de afgelopen jaren gerealiseerd dat het waarschijnlijk de kristalheldere logica en wiskundige precisie is die me zo aanspreekt in Bachs muziek. Er is een voorspelbaarheid die voor mij nooit suf of voorspelbaar wordt. En hoewel ik bij lange na niet de beste uit de klas was bij harmonieleer of muziekanalyse, weet en voel ik intrinsiek goed aan hoe de muziek van Bach en zijn tijdgenoten ‘moet’ klinken.
Bovendien was het zo dat het samenspelen van de Inventies me mijn eerste ervaring gaf in het spelen van iets dat niet uitsluitend ritmisch was, en dan ook nog met iemand samen! Ik wil geen afbreuk doen aan drummen (ik doe het nog steeds graag in mijn coverbandje), maar er was iets in de vloeiende, elkaar aanvullende melodieën dat ervoor zorgde dat ik graag meer muziek wilde maken dan ‘alleen’ door te drummen.
Ik ben erg blij met deze plotselinge koerswijziging. Mijn vader heeft me altijd al beschreven als iemand die ergens een klein gaatje ziet, en er met volle overtuiging in duikt. Soms om dan toch te ontdekken dat het gaatje niet groot genoeg was, maar veel vaker nog met zoveel overtuiging dat het kleine gaatje geen andere keuze heeft dan uit te groeien tot een grotere kans, die vaak uitvalt in mijn voordeel.
Mijn leven in klassieke muziek heeft me veel mooie vrienden opgeleverd en minstens net zo veel bijzondere ervaringen. Deze vrienden, de muziek en haar geschiedenis en het hele wereldje eromheen hebben me voor een belangrijk deel gevormd in wie ik ben en wat ik vind en denk. Ik denk dat ik zomaar eens de echte waarde van muziek zou kunnen hebben ontdekt, en ik streef ernaar deze met zoveel mogelijk mensen te delen. Volg deze blog en volg me op Instagram (@JarickB) om op de hoogte te blijven van mijn komende berichten, ik heb nog veel meer te vertellen!
